Pagina's

vrijdag 25 februari 2011

Gegoten Lood/Revisited


Gegoten Lood/Revisited vindt plaats van
13 t/m 27 november in de Markten,
aan de Oude Graanmarkt 5 in Brussel.

donderdag 21 oktober 2010

Impressie 20 okt

Sonja Zimmermann

Sonja Zimmermann

Roisin Bryce

Roisin Bryce

Badjassen Brigade

Anja Meulenbelt

Anja Meulenbelt & Ingrid Rollema

Ingrid Rollema

Harry de Wit

woensdag 20 oktober 2010

Vanavond 20 okt. 20:00u alweer de laatste!

Badjassen Brigade (Stolen Beauty),
Roisin Bryce & Jackie McKenna (Nine Women of Derry against Raytheon),
Anja Meulenbelt (Activism for Democracy),
optreden van musicus/componist Harry de Wit (Intermediate Concert)

dinsdag 19 oktober 2010

19 okt 20:00u, verslag

Malainin Mohamed Lakhal (The Struggle for Western Sahara),
Greta Berlin (The Gaza Freedom Flotilla),
Pierre Galand (The Russell Tribunal on Palestine).



Uitgelicht:
Vanavond spreekt o.a. Greta Berlin, organisator van Free Gaza Flotilla.
31 mei 2010 viel de Israëlische marine de Free Gaza Flotilla aan, een vloot van acht boten met 750 internationale vrijwilligers op weg naar Gaza. Doel van de vloot was de blokkade te doorbreken en meer dan 10.000 ton hulpgoederen aan de bevolking te leveren.




Verslag dag vijf,  19 oktober 2010:

De eerste spreker is Malainin Lakhal uit West Sahara.

Malainin Lakhal: De West Saharanen zijn een heel klein volk(ruim 400.000) met een nogal onbekende geschiedenis.
Van 1884 tot 1975 werden ze door Spanje geregeerd. Na het wegvallen van Franco werden ze door Marokko ingelijfd en op één hoop gegooid met Mauretanië. Tijdens de gewapende strijd door Polisario had het conflict enige zichtbaarheid maar nadat de wapens zijn ingeleverd  onder de belofte van het krijgen van een eigen staat is de claim op effectuering van de zelfbeschikking in de doofpot gegaan. West Sahara wordt als land erkend door alle Afrikaanse staten maar niet door het merendeel van de UN lidstaten. Er zit fosfaat in de grond en waarschijnlijk olie en gas. Er zijn rijke visgronden (die oa, afgegraasd worden door schepen uit Nederland o.a. Scheveningen). Marokko wil de grond maar niet de mensen. De reden dat wij bij ‘Gegoten Lood’ ook een vertegenwoordiger uit West Sahara hebben uitgenodigd is omdat wij sterk de indruk hebben dat de door Israël verworven kennis m.b.t. de omsingeling van Gaza onverkort wordt toegepast op de inwoners van West Sahara. Waar het Palestijnse conflict vooralsnog de media haalt is het totale radiostilte over de omsingeling van de kampen waar de Saharir in leven. Alleen in Spanje is er nog duidelijke berichtgeving en worden mensen opgevangen. In Marokko kan niet openlijk over deze politiek worden gesproken. Maar het ommuurde kamp met buiten de muren nog een zone bezaaid met landmijnen herbergt ruim 200.000 inwoners. Het kamp heeft politie, een eigen parlement en een goed draaiende sociale infrastructuur. Het is een goed georganiseerde samenleving, met scholen, culturele weken en een duidelijke plek voor de vrouw.
Malainin is voorzitter van de bond van journalisten uit West Sahara en in die functie laat hij ook de grote overeenkomsten zien tussen de belegering en ontwrichting van Gaza en de toepassing van deze tactiek op West Sahara.
Binnen de EU hebben zowel Israël als Marokko de status van “Bevoorrechte” Staat. Dit heeft voordelen maar ook plichten o.a. dat mensenrechten moeten worden gerespecteerd en dat een land b.v. geen politiek bedrijft waardoor Internationaal recht wordt geschonden. Beide verplichtingen worden door de staten met voeten getreden maar Europa spreekt deze staten daar niet op aan. Volgens Malainin een gemiste kans. Malainin bevestigd wat Ludo de Brabander en Leon Wecke eerder stelden n.l. dat Staten, Ngo’s en grote Internationale Organisaties zoals de VN zo groot, bureaucratisch en onderling afhankelijk zijn geworden dat kleine bevolkingsgroepen als Palestijnen, Sahrawi en vergelijkbare groepen niets te verwachten hebben van de internationale Gemeenschap. Erger nog dat de Internationale Gemeenschap meedoet aan onderdrukking en uitbuiting. Aan het einde van de koude oorlog heeft Kissinger zelfs Koning Hassan de tweede aangemoedigd om tot annexatie over te gaan. In Europa ligt de zaak gevoelig. Frankrijk zal Marokko altijd steunen en Spanje West Sahara. Er was in 1991 een onafhankelijk staat beloofd met als eis: “stoppen met de vrijheidsstrijd en het inleveren van de wapenen”. Helaas moeten we constateren dat het heel stil is geworden rond West Sahara, De mensen zijn omsingeld door muren en gordels van landmijnen. Levens komen niet tot bloei, rechten worden op alle niveaus geschonden zowel nationaal, internationaal als humanitair. Gezien de parallel met de Palestijnse zaak is het absoluut noodzakelijk dat de Internationale Gemeenschap deze kwestie op de kaart zet.

Pierre Galand, senator uit België, is niet alleen voorzitter van Europese actienetwerken voor West Sahara en Palestina, hij is ook initiatiefnemer voor het Russell Tribunal on Palestine (www.russelltribunalonpalestine.org). Voorts hield hij zich actief bezig met de kwestie Oost Timor dat inmiddels onafhankelijk van Indonesië is geworden.
Het Russell Tribunal is door Betrand Russell opgericht om de oorlogsmisdaden gepleegd tijdens de Vietnamoorlog te onderzoeken. Het speelde een belangrijke rol bij het aan de kaak stellen daarvan en droeg bij aan de aanzwellende kritiek op die oorlog.
De eerste sessie van het Russell Tribunal on Palestine vond plaats in Barcelona in maart 2010, en bestudeerde de vraag of  de relatie tussen Europese Unie en Israel laakbare dimensies heeft  in termen van het Internationaal Recht. De tweede sessie van het Tribunaal zal in november plaatsvinden in Londen en zal gewijd zijn aan de mogelijke medeplichtigheid van bedrijven aan de Israelische bezetting van Palestijns grondgebied. O.a.  zal het Nederlandse Pensioenfonds voor Zorg en Welzijn (PFZW) ter verantwoording worden geroepen wegens zijn investeringen in 27 bedrijven die actief zijn in de illegale nederzettingen. Pierre Galand houdt een brief op die gericht blijkt te zijn aan de voorzitter van het pensioenfonds Hans Alders waarin deze wordt uitgenodigd om bij het Tribunaal aanwezig te zijn en zich te verantwoorden.  De brief wordt met een plechtig gebaar overhandigd aan avondvoorzitter Sonja Zimmermann met verzoek deze aangetekend te verzenden.

Medewerkster Virginie Vanhaeverbeke vertelt over de juryleden voor de sessie in Londen:  Corrigan Maguire, John Dugard, Ronald Kasrils, Michael Mansfield, José Antonio Martin Pallin, Cynthia McKinney, Aminata Traoré en Alice Walker. Het Tribunaal zal zich verdiepen in bedrijven die diensten en infrastructuur leveren die steun verlenen aan de nederzettingen en de bezetting van Palestijns gebied. Ook banken die financiële diensten verlenen aan nederzettingen en nederzettingen-ondersteunende Israelische banken zullen onder de loep genomen worden. Voorts bedrijven die in nederzettingen zelf en industriële zones op de West Bank produceren, evenals Israelische bedrijven die vanuit die nederzettingen en industriële zones producten exporteren en tenslotte buitenlandse bedrijven die wapens en andere infrastructuur leveren  waardoor de kolonisatie en onderdrukking in stand blijft, evenals Israelische bedrijven die wapens en andere repressieve hardware of kennis exporteren. Het Tribunaal heeft veel geld nodig voor de Londense sessie en de twee daarna geplande sessies in Zuid Afrika en New York, en het publiek wordt aangespoord het Tribunaal financieel te steunen. 

Greta Berlin is organisator van de Gaza Freedom Movement (http://gazafreedommovement.org). De gedachte aan een vloot ontstond in 2006 toen Israel Gaza afsloot en Libanon aanviel. Het idee kwam van Michael Sheik, een activist uit Australië. “Als we hadden geweten dat het twee jaar zou duren en een miljoen dollar zou kosten om twee kleine vissersbootjes naar Gaza te laten gaan dan weet ik niet of we eraan zouden zijn begonnen”.  Maar in augustus en december 2008 zijn de boten vijf keer met succes de haven van Gaza binnengevaren en hebben ze er 130 mensen heen gebracht en 38 Palestijnen vandaan genomen die visa hadden om in het buitenland te gaan studeren. Het was een internationaal initiatief en er waren uit heel Europa parlementariërs aan boord. “Israel sprak wel dreigende taal, maar viel ons niet aan, uiteraard niet, want ze hadden niet het recht ons tegen te houden omdat we door internationale wateren naar Gaza voeren.” Sinds december 2008 is de vloot drie maal geramd terwijl deze artsen naar Gaza bracht om hulp te verlenen tijdens Israëls aanval op Gaza. Twee weken later werd de SPIRIT OF HUMANITY gedwongen terug te keren. Op 1 juli 2009 werden 21 passagiers gekidnapt en de boot gehijacked. “Toen realiseerden we ons dat we de volgende keer met meer boten en meer hotemetoten en journalisten moesten komen. Uiteindelijk gingen we in mei 2010 met zes boten en 650 opvarenden uit 42 landen op weg naar Gaza, het enige gebied ter wereld dat niet bij zijn eigen haven en wateren kan”. Wat er daarna gebeurde is alom bekend: op 31 mei werd de vloot overvallen, 9 passagiers kwamen om, en de meesten liepen verwondingen op. Nu vragen mensen ons: “Ga je nog een keer, zelfs na wat Israel het konvooi heeft aangedaan? “ Het antwoord is “ja, we gaan zeker weer, deze keer met 9 tot 12 boten uit Ierland, het VK, België, Italië, Zwitserland, Griekenland, Zweden en Noorwegen”. Greta Berlin hoopt dat Nederland samen met België een boot zal willen sturen. Tenslotte onderstreept ze dat de vloot NIET als doel heeft hulpgoederen te brengen. De bevolking wil geen hulp maar rechten. Het enige doel is de illegale blokkade van Gaza te breken. “We zullen net zo lang varen totdat de wereld wakker wordt en Israels laat stoppen met zijn oorlogsmisdaden tegen de burgers van Gaza!” 



Verslag Gegoten Lood, 18 okt

Sonja opende de week van de activisten met een verslag van de week waar kunst en wetenschap hebben geprobeerd aansluiting te vinden bij het denken, de functie en manieren waarop activisten zich manifesteren. Een zoektocht naar manieren om je stem te verzilveren en met kracht je mening over het voetlicht te krijgen in een snel veranderende wereld.

Voorafgaand aan de middag hadden Greta Berlin,Mohammed Yeslem, Yeela Raanan Anja Meulenbelt, Sonja Zimmermann  Naam van de Ierse? met elkaar kennisgemaakt via het uitwisselen van diverse films over de verschillende acties en situaties. Met name de situatie van de bevolking van West Sahara was schokkend en een eyeopener voor de aanwezigen.

Anja Meulenbelt  maakte een statement dat zij er van overtuigd is dat een nieuw woord uitgevonden moet worden voor een nieuwe manier van een volk overmeesteren. Ze geeft Gaza als voorbeeld. Je hebt een hele bevolkinsgroep1,6 miljoen mensen, in een gebied dat twee maal Tessel is, en je sluit ze af van de rest van de wereld. Behalve het totale isolement wordt de groep gedemoniseerd. Hierdoor zijn de regels van inleving, medemenselijkheid en verantwoording buiten spel gezet. Zo wordt een gemeenschap in de moraal van de ander “buiten”gesloten. En zijn de regels van medemenselijkheid niet meer van toepassing. De zorg voor de omsingelde gemeenschap laat je over aan de Internationale Gemeenschap. Je bezet het gebied immers niet! Volgens de conventie van Geneve is de bezetter immers verantwoordelijk voor het welbevinden van de bezette bevolking en haar territorium. Via een omweg wordt de Internationale Gemeenschap medeplichtig. De Bezetter wordt niet of nauwelijks op zijn verantwoording aangesproken. Dezelfde methode wordt toegepast op de bevolking van West Sahara.  Yeela Raanan Isrelische uit de Negev kwam met de boodschap dat de wetten in Israël niet gemaakt zijn om de wet te handhaven maar om moreel verwerpelijke tactieken uit te voeren in naam der wet. Zij toonde dit vooral aan door de wetten m.b.t. bouwvergunningen tegen het licht te houden. De Negev is aan de beurt. Israël wil dat land maar niet de bewoners. Het maken van een minderheid binnen een minderheid en die via een onmenselijke bureaucratie van wetten bewoners van een gebied het recht en de mogelijkheid ontzeggen “er te zijn”. De Bedoeïnen worden verjaagd en hun huizen en verblijfplaatsen systemisch vernietigd. Zij roept op tot verzet maar wijst er op dat dit verzet niet op een agressieve toon moet worden gevoerd maar juist liefdevol ten behoeve van een natie die als geheel de weg schijnt kwijt te zijn.
De Belgen Inez louwagie en Wouter de Clecq doen verslag van  hoe zij bij een reisbeurs in Brussel in El Al uniformen de bezoekers gratis vluchten aanboden naar ieder gewenst oord in de Wereld. De motivatie was dat El Al zo veel verdiend had met wapentransporten dat El Al graag wat wilde uitdelen aan de trouwe reiziger. Op de Beurs zijn er inderdaad mensen ingelopen. De actievoerders zijn gearresteerd en 36 uur in verzekerde bewaring gehouden in verband met een verhoor door de rechter commissaris.

De opzet van deze drie dagen is dat de diverse activisten ook van elkaar zouden leren, geïnspireerd raken en hun methoden kunnen aanscherpen. In het informele gedeelte aan het ontbijt in het Parkhotel en tijdens de avond maaltijden in de Besturing gebeurd dit ook.


Tekst: Ingrid Rollema



Sonja Zimmermann
Anja Meulenbelt
Anja Meulenbelt

Yeela Raanan


Yeela Raanan

Act Inez Lauwagie en Wouter de Clercq

Inez lauwagie & Wouter de Clercq

Inez Lauwagie

maandag 18 oktober 2010

Today October 18th, 8pm

Inez Louwagie/Wouter de Clercq (Airmiles for El Al Passengers),
Yeela Raanan (The Bedouin Struggle for Recognition),
Anja Meulenbelt (The Threat of Peace).

zaterdag 16 oktober 2010

Impressie 15 oktober


Özkan Gölpinar in gesprek met Nadette de Visser, Ayatollah Musa en Sophie Ernst

Gezeten op een oosters tapijt verlicht door een veelarmige kandelaar interviewt Özkan Gölpinar zijn drie sprekers. Zelf ooit correspondent voor de Volkskrant en Nadette de Visser, schrijfster van “Standplaats Jeruzalem”: “Het eerste slachtoffer van oorlog is de waarheid”. Tijdens haar verblijf in Jeruzalem verkaste ze van West naar Oost, “om haar perspectief in balans te brengen”. Nadette merkte dat ze wel feiten kon weergeven, maar niet verhaal erachter. Ze wilde juist verhalen verteller maar kon dat als journalist niet kwijt. Daarom zette ze de tentoonstelling “Object and Conflict”op, waarmee ze aan de hand van 16 dagelijkse objecten  16 verhalen kon neerzetten.  De tentoonstelling was te zien in Amsterdam, Tel AVIV, Amman en Duitsland.

Ayatollah Musa, van oorspong Afghaan uit de Hazara stam, opgegroeid in Rotterdam, accentloos Nederlands sprekend: “Objectiviteit is niet mogelijk! “ Hij ging als fotojournalist werken in Afghanistan, en kwam erachter dat de waarheid oneindig complex is. “De meeste journalisten brengen de Lonely Planet van 1974 mee en denken dat ze geinformeerd zijn over Afghanistan”.Om erachter te komen moest hij zich vele identiteiten aanmeten, en werd bijna vermoord. “Er zijn geen taliban. Waar is de homogeniteit van het dit land waar de geallieerden tegen zeggen te strijden?” Hij creëerde een fonds voor achtergeblevenen zonder mannelijke nabestaanden, en is bezig met het schrijven van een boek.

Sophie Ernst, blond, “gewitneusd”, ging naar Pakistan om te verkennen waar ze hoorde als kunstenaars, het was een zoektocht naar “belonging”.  Ze kwam tot de ontdekking dat het centrum van de kunst voor haar in Bombay zit. “In Nederland is de kunst heel persoonlijk, in Bombay is die een reactie op de directe omgeving en de politiek”. Met haar project “Home” probeert Sophie “de complexiteit te bereiken”. Ze interviewt ontheemden (uit de Partition War en vluchtelingen van de Nakba) over hun voormalige thuis. Dat maakt verhalen los. Het huis projecteert zich tot een maquette.
Alledrie geïnterviewden, de interviewer incluis, lijken de werkelijkheid beter kwijt te kunnen in de kunst dan in de journalistiek. Zouden ze niet beter een
visie op de toekomst kunnen neerleggen? Artikelen met visies op Nederland?

Nadette: het gaat niet om het verleden maar om hoe je ermee omgaat. Je persoonlijke geschiedenis is een verrijking.

Ayatollah: “Mijn geschiedenis is vernietigd! Je weet pas waar je naartoe wilt als je weet waar je vandaan komt. Ik probeer bij te dragen aan mijn eigen geschiedenis”. Hij sluit af met het gedicht van Willem Kloos dat hem zeer na aan het hart ligt, het Sonnet V “Ik ben een God in het diepst van mijn gedachten”:

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten/En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn/Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En als een heir van donkerwilde machten /Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon/Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten

—En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond /Úw overdierb're leên den arm te slaan

En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed /En trots en kalme glorie te vergaan

Op úwe lippen in een wilden vloed /Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.



Tekst Sonja Zimmermann




Özkan Gölpinar












Ayatollah Musa

Nadette de Visser

Sophie Ernst